همانطور که از نام آن مشخص است یک Web API یک API است که بر روی Web سوار می شود می تواند توسط پروتکل HTTP مورد دسترسی قرار بگیرند دقت کنید که Web API یک مفهوم است و نه یک تکنولوژی. ما می توانیم Web API را با تکنولوژی های متفاوتی از قبیل جاوا و دات نت ایجاد کنیم. برای مثال Web API مربوط به توییتر به ما امکان این را می دهد تا با استفاده از روشی برنامه نویسی وار به داده هایی برای خواندن و نوشتن دسترسی پیدا کنیم و با استفاده از این Web API قابلیت هایی را در درون برنامه های خود استفاده کنیم.
ASP.NET Web API یک فریم ورک قابل گسترش (Extensible) برای ساختن سرویس های مبتنی بر HTTP است که می توانند در اپلیکیشن های متفاوت و پلتفرم های متنوع از قبیل وب، ویندوز و موبایل مورد دسترسی قرار بگیرند. روند کار ASP.NET Web API تقریباً شبیه به برنامه های وب ASP.NET MVC است با این تفاوت که در ASP.NET Web API داده ها در قالب یک Response ارسال می شوند و نه در قالب یک HTML View. از نقطه نظر دیگر ASP.NET Web API و وب سرویس ها یا سرویس های WCF مشابه هستند و تفاوت اصلی بین آنها این است که ASP.NET Web API فقط از پروتکل HTTP پشتیبانی می کند.
ASP.NET Core 1.0، که پیشتر با نام ASP.NET 5 معرفی شده بود، بازنویسی کامل ASP.NET است که با ایدهی کاملا ماژولار بودن، تهیه شدهاست و از طریق آن، قابلیت به روز رسانی منظم و توزیع آسان از طریق نیوگت، میسر خواهد شد. به علاوه در آن، بسیاری از الگوهای برنامه نویسی شیءگرا مانند تزریق وابستگیها، به صورت توکار و از ابتدا پشتیبانی میشوند. ASP.NET Core 1.0 مدل برنامه نویسی ASP.NET MVC و Web API را به صورت یکپارچه ارائه میدهد و دیگر خبری از ارائهی مجزای اینها نخواهد بود و دقیقا بر مبنای مفاهیم برنامه نویسی این دو بنا شدهاست.
پیشتر فضای نام System.Web.MVC مخصوص ASP.NET MVC بود و فضای نام مجزای دیگری به نام System.Web.Http مخصوص ASP.NET Web API. اما اکنون تنها یک فضای نام مشترک و یکپارچه به نام Microsoft.AspNet.Mvc هر دوی اینها را پوشش میدهد.
نقدی
00:42:01نقدی
00:19:20نقدی
00:16:00نقدی
00:22:46نقدی
00:13:28نقدی
00:18:37نقدی
00:23:05نقدی
00:24:06